Och, Kleine Prins, het moet afschuwelijk zijn, daar in de glazen kooi van jouw gedachten. Die kooi van waaruit jij alles hoort en ziet, maar waarin jij onzichtbaar bent voor haar. Ik begrijp het wel, dat je haar volgt, overal waar ze gaat. Geen seconde verlies je haar uit het oog. Je lacht naar haar, schreeuwt naar haar en huilt naar haar. Met je neus platgedrukt tegen het geluidsdichte glas, beuk je met je vuisten op het raam. En dan zie je haar naar die ander kijken, en lachen… dat moet frustrerend zijn. Want hoe kun je iemand overtuigen dat je leuk bent als zij je gewoon niet ziet?
Maar Kleine Prins, zie je dan niet dat jij je voor haar verstopt, daar in die glazen kooi van jouw gedachten? Want ze heeft naar je gekeken, maar alles wat zij zag was slechts een vage schim. En toen ze nogmaals keek, was JIJ verdwenen… verdwenen achter een beslagen raam, verdwenen achter de condens van jouw angstzweet en tranen.
Je hebt geen keus Prins dus wees dapper, stap naar buiten en ga voor haar staan!
Want anders verdwijnt zij in jouw gedachten, En jij in die van haar… En dan… dán ben jij onzichtbaar!
Geen gezemel! erop af schreeuw het uit laat haar horen wat je vindt wat je voelt misschien is het haar wel helemaal niet duidelijk, kom op doe je best gooi jezelf in de strijd! een strijd niet gestreden is bij voorbaat al verloren hup Hugo, aan de slag!!!!
Misschien ben ik wel erg naief, maar ik begrijp niet goed waarom je haar zou moeten vergeten. Ik heb zelf veel van iemand gehouden die gestorven is, dus ook onbereikbaar is geworden, nooit meer te krijgen, maar ik wil die persoon niet vergeten - de herinnering aan hem is nog het enige wat ik van hem heb. Ik raad je aan,juist niet zoveel moeite te doen om haar te vergeten. Koester de herinnering aan haar, liefdevol, en probeer te accepteren dat ze een herinnering is geworden. Vergeet haar niet.
Ik ken je nog niet zo goed maar... Hard van buiten zacht van binnen. Jij weet mij ervan te overtuigen hoe je tegenover mensen die je niet goed kent je "vergrote" ik te laten zien. In dit geval is het denk ik redelijk eenvoudig, laat zien dat je er bent en zorg ervoor dat je in het vizier komt. Daarna is de stap een stuk kleiner om eens iets te ondernemen met haar.
5 Comments:
Och, Kleine Prins, het moet afschuwelijk zijn, daar in de glazen kooi van jouw gedachten. Die kooi van waaruit jij alles hoort en ziet, maar waarin jij onzichtbaar bent voor haar. Ik begrijp het wel, dat je haar volgt, overal waar ze gaat. Geen seconde verlies je haar uit het oog. Je lacht naar haar, schreeuwt naar haar en huilt naar haar. Met je neus platgedrukt tegen het geluidsdichte glas, beuk je met je vuisten op het raam. En dan zie je haar naar die ander kijken, en lachen… dat moet frustrerend zijn. Want hoe kun je iemand overtuigen dat je leuk bent als zij je gewoon niet ziet?
Maar Kleine Prins, zie je dan niet dat jij je voor haar verstopt, daar in die glazen kooi van jouw gedachten? Want ze heeft naar je gekeken, maar alles wat zij zag was slechts een vage schim. En toen ze nogmaals keek, was JIJ verdwenen… verdwenen achter een beslagen raam, verdwenen achter de condens van jouw angstzweet en tranen.
Je hebt geen keus Prins dus wees dapper, stap naar buiten en ga voor haar staan!
Want anders verdwijnt zij in jouw gedachten,
En jij in die van haar…
En dan… dán ben jij onzichtbaar!
Geen gezemel! erop af schreeuw het uit laat haar horen wat je vindt wat je voelt misschien is het haar wel helemaal niet duidelijk, kom op doe je best gooi jezelf in de strijd! een strijd niet gestreden is bij voorbaat al verloren hup Hugo, aan de slag!!!!
wat een mooi commentaar! heel lief en heel waar
Ik reageer even op je gedicht.
Misschien ben ik wel erg naief, maar ik begrijp niet goed waarom je haar zou moeten vergeten. Ik heb zelf veel van iemand gehouden die gestorven is, dus ook onbereikbaar is geworden, nooit meer te krijgen, maar ik wil die persoon niet vergeten - de herinnering aan hem is nog het enige wat ik van hem heb. Ik raad je aan,juist niet zoveel moeite te doen om haar te vergeten. Koester de herinnering aan haar, liefdevol, en probeer te accepteren dat ze een herinnering is geworden. Vergeet haar niet.
Beste Hugo,
Ik ken je nog niet zo goed maar...
Hard van buiten zacht van binnen.
Jij weet mij ervan te overtuigen hoe je tegenover mensen die je niet goed kent je "vergrote" ik te laten zien.
In dit geval is het denk ik redelijk eenvoudig, laat zien dat je er bent en zorg ervoor dat je in het vizier komt. Daarna is de stap een stuk kleiner om eens iets te ondernemen met haar.
Groeten Arvid
Post a Comment
<< Home