LOST CONTROL

Laat me praten alstublieft.
Ik vertel u waarschijnlijk niets nieuws
Niets wat u toch al weet
Maar misschien heeft u even de rust voor mij
De rust die ik al tijden niet meer ken.

Ik rust alleen als mijn lichaam
mijn hoofd niet meer kan verplaatsen.
En zelfs dan droom ik over haar...

Haar ziel is een soort heroïne dat onbestemd
in mijn bloed terecht kwam.
Ik werd geïnjecteerd met haar grenzeloze liefde
en haar alles vernietigende pijn.
Maar zij was het gewend
om te leven zonder grenzen.
van moment in moment.
van stemming naar stemming.

Ons verleden is één grote puzzel.
En die puzzel maakt me kwetsbaar en wanhopig
Ik heb de rust gewoon niet om het uit te zoeken.

zoveel stukjes.

Ik wil er niet achter komen dat er stukjes missen.
Of dat er stukjes bij zitten van een ander.
Ik wil niet mijn stukjes hart van de grond rapen
en constateren dat het drie puzzels door elkaar zijn.
Die van mij, van mijn ex en die van mijn ex ex.
Ik heb de moed niet meer
om uitzoeken wat bij mij hoort
en wat bij de rest van de wereld.

Ik leef liever.